De Winter 1946/47 wör so de erste Winter in mien neege Heimat “Dahnger”. Hier geew dat söben Buern und noch so Stücke söben anner Hüüs, wenn ik de beiden Bahnhüüs mittell. Mien Mudder und mi harr de Bürgermester bi’n grötsten Buern von’t Dörp inquarteert und dat wör bannig gaut för mi. Hier geew dat endlich satt to eten und de Buernjung in mien Öller, beid wörn wi so twölf Johr old, keem gaut mit mi un ik mit em trecht, dat wör so in’t Freuhjohr 1946.
In dat lütt scheune Dörp heff ik mien erste Fremdsprok lehrt und dat wör Platt. Wör gor nich schwor, in’t Dörp, up’n Schaulwech, sogor in de Paus hebbt wü domols Platt schnackt.
Nu aber to den Winter, de wer bannig lang und kolt, dor müssen wü Kinner jeden Dag een Stück Holt mit to Schaul bringen, dormit de Klass een beten warm wür. Heff ik een Glück hatt, ik bruk dat nich, mien Buersfruu hett enen ganzen Kastenwagen vull Holt no de Schaul henförn loten. Dat hett för den’n Winter reckt, för den Buernjung, siene Süster un mi. – Schnei geew dat nicht veel aber dorför bannig veel Ies up de öberschwemten Wischen, de Beek und de Bill. Tüch und Schauh wern domols bannig knapp, Schlittschauh geew dat ok nich, blots poor hölten Tüffeln harrn wü. Wü Jungs wern do doch richtig schnutige Erfinner, hebbt uns en glatten, blanken, tämlich dicken Draht mit Haken vörn und achtern ünner de Tüffeln spannt, dat wern uns Schlittschauh. Schläger hett sik jedeen ut den Knick holt und trecht schneeden. Puck wör een lütte gatlich runde Schief vun een Tuunpaal, so hebbt wü domols noch bi Mandschien up den Dörpsdiek Ies-Hocky speelt.
Fernseehn wör noch nich erfunn, dorför hör de ganze Feldmark von Dahnger und noch wat mehr to uns Rebeet. De Winter wör lang und hart, so wat hebbt wü bit hüt nich wedder hatt, dat hett so dull froren, dat de Dörchloop vun de Beek ünner den Bahndamm tau froren is. Dat wör doch wat för uns Jungs, de Dörchloop wör so eng, kunst nich dörchkrupen, müßt up den Buk liggen und ünner den Bahndamm dörchrutschen. Ok up de Bill sind wü west, to Faut vun Hamfelln bit no Keuthel rupp, wör dat en Winter! Wiel dat mitten in’n April jümmer noch nich warm warn wull, hett uns Schaulmester to uns secht, wü schulln dat Freuhjohr ransingen. Wat hebbt wü euwt und sungen!
“Schöner Frühling, komm doch wieder, lieber Frühling komm doch bald” – und wohrraftig, dat hett holpen, dat Freuhjohr keem mit Macht und hett all dat wedder gaut mokt, wat so lang ünner Ies un Schnei teuwen müß.
Gerhard Schulz, Hamfelde