Dat weer de Tiet no den 2. Weltkrieg, wo du för dien Geld gor nix köpen kunnst, blots dat beten wat dat up Lebensmiddelmarken geev, dat rekt ober vörn un achtern nich. Woans heff ik de Tiet beleevt? – Mien Mudder un ik keemen in dat lüttje Buerndörp Dahnger, söben Buern un noch so stücke söben anner Hüüs. Arbeit un Eeten geev dat bi de Buern nauch un genau dat hebt wü mokt.- In’t Dörp geev dat keen Auto, een enzigen Trecker un den’n harr Gustav Schütt. För’n Rest geev dat Peer, Plauch, Ackerwogens un een hupen Flüchtlinge, doppelt so veel as Einheimische.
Mi güng dat vun den’n Dach an gaut, weer ja bi den grötsten Buern vun’t Dörp inquartiert, ik müß nu nich mehr hungern. Harr’st je nich mehr as de Plünn, de du an’n Lief harrst, ober de annern güng dat ja ok nich beeter. Mit den’n Buernjung vun düssen Hoff keem ik prima trecht, weer’n beid so twölf Johr old, hebt Fautball, Schlagball und Kippel-Kappel speelt und sünd in de Feldmark rümströmert.
De Hamstertiet weer aber de groote Not in Düütschland, blots mit Tuschen kunnst du noch wat kriegen.- Een poor Schauh för een Mettwust, lüttes Schrief- oder Reekenheft för een Ei. Wü Kinner schullen dat jo ok gor nich so genau mitkriegen mit den’n Hannel.- Dat geev Hamster, Schnurrer un Bettler. Hamsterer harr’n wat to Tuschen, Schnurrer harr nich mehr recht wat to’n Tuschen und de Kinner wür’n to’n Betteln los schickt. So ok twee Hamborger Jungs, so in uns Öller, keemen up den Buernhoff, de Buersfru seech de Not vun de beiden un geev ehr een Schwattbrot mit up den Wech.
Buten up den Hoff harr Hermann-Onkel dat seggen, taustänning för de Landwirtschaft und dat Veihtüch. So wür ok een lüttjen jungen Hund anschafft, Senta schull he heiten. Den’n wull Hermann-Onkel as “Kauheuder-Rümmholer-Hund” utbillen. Mit düssen Hund dörfen wü Jungs nich speeln, dormit he nich verdarft ward und genau düsse Hund harr de beiden frömden Jungs dat nu andon’n. Keen een het dat markt, dat de beiden den jungen Hund mitlockt hebt. As de Buernjung und ik dat gewohr würn, weer’n de annern Jungs und de Hund all een ganzet Enn wech. Wü beide, platt-barrs und blarrend achteran in Richtung Hamfelln. Domols weer’n je allns Sandweech, kunnst fein lopen – vun de Jungs und den Hund weer nix to seihn.
In Hamfelln hebt wü uns Schaulkollegen frogt, de secht: “Jo, hier weer’n twee Jungs mit ’n lütten schwatten Hund, de sünd all Richtung Trittau ünnerwegens”. Wü Beid wieder achteran und all ganz scheun mööd, do kööm uns de Taufall to Hülp. Hermann-Onkel keem vun Trittau mit Fohrrad und wull no Huus. Bi Kummerfeld hebt wü uns dropen und em dat Malör vertellt. Hermann-Onkel secht: ”Jo, ik heff twee Jungs mit Hund in’n Dreckmannschen-Wech dropen, de lütte Hund süüt binoh genau so ut as unsen, heff ik noch so bi mi dacht.” – Nu ober flink, de Buernjung rup up de Querstang vun’t Herrn-Fohrrad und aff geih’t in Richtung Trittau. Ik kunn nu ganz sinnig trüch no Dahnger gohn.
An’n Tunnel hebt se de Drei inholt, wat Hermann-Onkel to de beiden Jungs secht hett, weet ik nich, up jeden Fall sünd se Hund und Brot los worrn. Kuum weer ik to Huus, do weer’n de Drei ok all dor und ut den’n Hund is een richtigen “Kauheuder-Rümmholer-Hund” worrn. – Ach, noch wat, dat Brot wull de Buersfru nich hebben, hett dat forts an den nächsten Schnurrer, de grod up den Hoff keem, verschenkt. De weet bit hüt nich, wenn he noch leben schull, worüm he dat Brot ohn Betteln in de Hand drückt kreegen hett.
Gerhard Schulz, Juni 2014
