Wo kann’t angohn, dat so’n lütt Malör een ganze Reech Minschen glücklich moken kann. Is all orrig wat her, wör so üm 1947, een schlimme Tied. De Stadtminschen harrn grote Not un Hunger, güng’n up’t Land to’n Ümtuschen un betteln no een Stück Brot, Kartüffeln, Speckswort oder ok blots een Ei.
Roggen müssen de Buern dormols affgeben, een beeten dorvun dörfen se für sick un ehre Arbeitslüüd beholn. Dat, wat se beholn dörfen, wör no “Jürgen Rahn” bröcht, de harr een Windmöhl un eene Bäckerie in Hamfelln. Hier wör ehr Roggen to Mehl un Brot för de Buern. Hüt is de Windmöhl een feines Restorant und de Bäckerie is een Hotel.
Selbstversorger wörn de Buern, all de annern Lüüd harrn Lebenmittelkorten. Geev nich veel dorup…. de een un anner kennt dat wull noch.
Wü Jungs, domols letzte Klass in de Volksschaul, müssen to Faut vun Dohnger no Hamfelln no Schaul hen gohn. Uns Schaulwech, 2 km lang, wör so’n schmalen Richtwech mang de Feller, könnt kuum 2 Kinner nebenanner lopen. Linke Siet Weiten, rechte Siet Reuben, nächstet Johr umgekehrt. In de Mitt vun den langen Wech so’n Grund mit Wischen an beid Sieden, erst hendohl un denn de anner Siet wedder hoch. Lütten Graben in de Mitt un een Brüch hört dor ok noch tau.
Een Morgen, kreegen de Buerjung un ick Bescheed: “Jü bringt hüt no de Schaul veer Stück Fiefpund-Schwattbröt vun “Rahn” mit“, dat hebt wü all öfter mokt. Dor hebbt doch dormols orrig poor mehr Lüüd up denn 200 Morgen-Hoff arbeit, güng allns mit Peerd un Wogen, Trecker geef dat nich. Fohrröd ok nich, Kinnerröd weern noch nich erfunnen. Enn Tasch för dat Brot hebt wü ok noch mit up den Wech kregen. Nu loopt man flink tau Schaul, lehrt watt Vernünftiges un nich so’n Poppenspeelerkrom.
Mittach, de Schaul is ut, wü no “Jürgen Rahn” hen, to’n Brot holen, betohlen bruken wü nich, dat wart in’t Bauk anschreeben. De annern dree Jungs ut uns Klass weern ok jümmer mit dorbi.
Up denn Nohuuswech in den schönen Wischengrund, merden över denn plaatzenvullen Groben, hebt wü de Tasch mit Brot schön an de Kant affsett, wüllt jo viellicht noch anner Lüüd doran vörbi. De Sumpfdotterblomen bleuden un de Quakpoken quaken so schön, dor wull’n wü Jungs doch ok mitspelen. Susen vun een Siet Groben över de Brüch no de anner Siet un wedder trüch. Dor wer’t sowiet, een haut mit denn Faut gegen de Tasch, een Brot neit ut un jump koppöver in den Groben. Dor stoht wü nu mit fief Jungs un kiekt achteran. Dat Brot kümmt nich wedder hoch, is wech, watt nu?
Flink no de anner Siet vun de Brüch, ok keen Brot to seihn, is eenfach wech. Wü kiekt, beratschlagt, un mütt nu mit dree Fiefpund-Schwattbröd no Huus. Grad as wü losgohn wulln, un nochmol no den Groben henkiekt, kümmt datt Schwattbrot, piel as so’n Delfin ut dat Woter, schwömmt bobenup un de ünnerste Hälfte is schwatt vull Mooch. De Buernjung hett sick dat natte, schwatte Brot mit utstreckt Hannen greepen, dat schietige Enn no ünnen wiet von’n Lief holn un so no Huus droogen.
Nu köm för uns dat “Schlimmste”, Arger, Utschimps oder gor een Ding in’n Nacken.
Höpt wü een Glück hat, nix vun all dat is passeert, kunn’n wü gor nich begriepen, aber ick glöv, de Buersfroo wör froh, dat wü wegen dat Brot nich ok noch in den Groben fulln sünd. Mit veel Water ut den Waterhahn un een Bösst het de Buersfroo dat Brot bearbeit un mit een sauber Geschirrdauk affdrögt. In de Twischentied stünn nu all dree Fruuns in de Kök, hebt dat Brot bekeeken, an roken un beratschlagt, wat man noch moken kann. Dat Brot mütt in den Backoben vun de Kokmaschin to’n drögen. Een scheunet, sauberet, dröges, gaut-rückendet Brot hebt se ut den Backoben holt. Wü beiden Jungs wör in de Tiet all wedder glücklich bi uns Schaulkollegen up de Strat, all wull’n se weeten, wie leech dat wull worden is. Wo de dree Fruuns nu noch an öberleggen wern, dat Brot antoschnieden, dor keem doch een groten, armen, hungrigen Mann in de Dör, un frog no een beeten wat to eeten. De Buersfroo het dat ganze Brot nohmen, denn hungrigen Kirl in de Hand drückt un em schenkt.
Weer de grote magere Mann öber dat Fief-Pund-Schwattbrot glücklich, het sick glieks poormol dorför bedankt un is ganz glücklich mit dat Brot ünnern Arm vun ‘n Hoff gohn.
Gerhard Schulz, Hamfelde
