Mien Anne-Fründin hett een bannig oolen Hund, de egentlich gor ni mehr över’n Tuun röversetten kunn. Ober eendogs, bi Dunnerslag und Hogel, dor is he doch ut ehrn Goorn utneiht. As se und ehr Mann Emil no Huus keemen, weer he wech. Se telefoneerten mit all de Deertenheime inne Stadt, man so’n grooten weer nich rinkamen. Bi een, ‘n beeten wieder wech, jo, dor harrn se een so’n grooten, griesen rinkreegen.
Hannes, so heet de oole Hund, weer dat to langwielig so alleen to Huus. He stünn an’n Tuun un keek, wat dor för Lüüd vörbikeemen, aver keen een keek em an or snack mit em. Dor füng dat ok noch an to dunnern un dat blitzte vun wieden.
Ne, hier bliev ik nich. Ik will doch ok mol wat beleewen von de wiede Welt, dach Hannes. He nehm allen Moot tosomen un jumpt öwer den Tuun. Stolt spazeert he in’t Dörp. Hier kenn he sick doch ut. Dor harrn se em mennigmol to’n Inköpen mitnohmen. Nu stünn Hannes för de U-Bahn-Statschoon. He harr all foken sehn, wenn dor so‘n grooten langen Tog ankäm or afföhr. Dor müch he doch ok mol mitfohrn!
He güng achter een Froo de Trepp ropp no den‘n Bohnstieg. Dor stünn een Tog. Eenige Minschen stegen in den Wogen un Hannes läup achteran. Denn bün ick wohl richtig hier. De Bohn fohr los. Dat ruckelte und stuckelte un de Bööm un Hüüs kunn de Hund vörbiflitzen sehn. Dat mokt Spoß, flinker und flinker geiht dat! Denn hölt de Tog an.
Lüüd stiegt ut un annere koomt rin.- Nu kummt een Kerl un frogt no de Fohrkorten. De Minschen wiest all ehr Fohrkort. Hannes verkrüpt sik ünner de Bank. „Wokeen hört de Hund dor?“ frog de Mann vun de Bohn. Keen een meld sik. Ja, denn mußt Du mit mi komen, un he pack den‘n Hund bi `t Halsband.
Hannes güng brav neven den Mann. Dor lett de Kerl dat Halsband kort los, un Hannes mookt dat he weg keem. He weer nu midden in de groote Stadt. Veele Lüüd güngen hier op un dal or in den nieten Koophüüs. „Wo goh ik denn nu blot hen? Ik kenn hier doch keen een.“. De Hund keem nu an een grootet Water. Dorop fohrn Damper un lütte Boote. Ünner een Brüch seet een Kerl, de harr so allerhand Büdels un Kroom üm sik rümstohn. He snack fründlich mit den Hund. „Büst Du ganz alleen? Du büst doch seker döstig bi düsse Hitt. Kumm, ik gev Di wat to drinken.“
Hannes drünk hastig, un nu mark he erst, wie döstig un hungrig he weer. De Mann deelte sien Brot mit den Hund und de leet sik strakeln un knuddeln. Wenn ik blots wüss, wie Du heest un wo Du herkümmst? Seker ward Dien Lüüd Die seuken? Aver solang Du nich weest wo Du henhörst, kannst Du bi mi bliewen.
Datt würr langsam düster, un de Mann boote sik een Bett ut de Decken un Plünn. Hannes leg sik neven sienen neen Fründ un sleep glieks in. He dräumte van to Huus un wo dull sien Lüüd no em röpen un em söchen.
Mit’n Mol schreck Hannes hoch. Dor stünn een Kerl un möök sick över de Büdels vun sien‘ Fründ her. Hannes sprüng op un güng kläffend op den fremden Kerl los. He pack em bi de Büx. Vun den Larm weer sien Fründ nu ok opwakt un seh, wat dor los weer. De Deef möök, dat he wegkeem.
Dat hest Du goot mokt, de Kerl wull mi woll mien Soken klauen. Ach Hund, ik würr Di jo geern ümmer bi mi beholen. Hannes freite sik över dat Lof. Nu trock he all’n poor Dag mit sien‘ Fründ dörch de Stadt un nachts slööpen se ünner de Brüch. Dor würr Hannes krank vör Heemweh. He müch nich mehr freeten un drinken un weer ganz trurig. Sien Fründ säh dat mit Sorg. Du wullt woll doch wedder no Huus to Dien Lüüd? Hier in ne Stadt gifft dat een Deertenheem. Lat uns mol hengohn un frogen, ob dor Lüüd no ehrn Hund söökt. In dat Deertenheem vertell Hannes‘ Fründ jüm, woans de Hund to em koomen weer un ob se wüssen, dat Lüüd ehrn Hund vermissen würrn?
Hier liggt keen Vermißtenanzeig vör, awer wi verstännigt us ümmer mit annern Deertenheeme. Ik mut mol rümtelefoneern. No’n Tied keem de Mann trüch. In’t Holsteensche hebbt een Mann un sien Froo ehrn oolen griesen Hund as vermißt meld. Wenn dat man nich düsse Hund is!
Dat Ehepoor keem mit de Bohn anreist. „Hannes, dat is us Hannes”! Un Hannes läup op de beiden to un jaulte vör Freid. Denn läup he trüch no sien Fründ, as wull he seggen: ik mutt nu wedder no Huus. De Mann vertellte, woans allens koomen weer un worüm se sik mit ’n anner anfründ harrn.
Anne un ehr Emil bedankten sik veelmols un güngen mit den Mann un Hannes no de Wustbood üm de Eck. Dor gev dat Wust satt för alle!!!
Utdacht un upschreeven von Helga Schaarschmidt August 2018
