Wiehnachtsgeschenke ümtuschen, ne, so wat heff ick noch nie mokt und war ick wohrschienlich ok nie moken. För een lange Tiet heff ick mi mol in Hamborg-Wandsbek, so twüschen Wandsbek-Markt und Chausseebahnhoff, linke Siet, een Armbandklock köfft. Schull jo wat ganz Besünners warden, doch so’n richtige Vörstellung dorvon harr ick ok nich.
Weer an’n Friedach nomiddag, ick stün’n in den Loden und de Verköper wies mi allns wat he so an Armbandklocken hett. Zeiger schull se hebben, blots nich so gleunige Tahln. De Automatik – Armbandklock gefüll mi an’n besten, harr jo allns wat ick so bruken kunn, grote Zeiger, Datum, Stopuhr, waaderdicht.
Updreihn brukst se ok nich, mokt se allns von sülben up den Arm, wunnerbor.- Nachts schull ick se ok up den Arm loten, wegen dat Bewegen in de Nacht, versteiht sick, is jo klor. Ick heff de Klock köfft und all bi dat Nohuusföhren güng dat Dilemma los. De Klock weer veel to dick, de Manschett vun dat Oberhemm stukt und hokt sick fast, güng nich dor röber. De Hemmsärmel wör so’n richtig dicke Mettwust. Na, und denn de erste Nacht in’t Bett mit de Klock up den Arm. Heff keen Oog taukregen, ick wüß blots, dat wör klor, morgen freuh bringst de Klock wedder henn – ümtuschen.
Veel to freuh wer ick ünnerwegens mit min Klock. In de Wandsbeker Chaussee wer’n noch all de Lodens dicht. Een half Stünn heff ick för den Loden stahn, endlich köm de Verköper, nu ward ümtuscht, blots noch mol de Klock losward’n. De Verköper harr den Slötel noch gor nich richtig in de Lodendör, dor stünn ick all achter em. Dat de mi teemlich gediegen ankeeken hett, könt een sick jo vörstelln. Erst as ick em de Klock up den Arm wiest heff , wiel ick de ümtuschen wull, hett he de Dör upsloten. Düttmol wüß ick nu aber nipp und nau watt ick wull. Een richtig oldmaudsche Armbandklock will ick hebben, flach, grote Zeiger und tau’n updreihen – wieder nix. Grad so bodenstännig und oldmaudsch as ick bünn, schall ok min Klock sin.
Wü hebbt söcht, utprobeert und de Armbandklock funnen, de tau mi passen deit. Platt, rund mit Zeiger, Sekunnenzeiger und tau’n updreihen, so richtig: stinknormol, so as ick dat hebben will. Hett veele Johrn holn, hett mi nie versett und mit den Hemmsärmel und de Manschett dat hett ok gaut klappt.
Eenmol aber kümmt de Dach, wo’t nich mehr geiht, gor nich to glöven, de Klock is twei. Dat passt uns överhaupt nich, wü wer’n in de Schweiz in Urlaub und ick müß mi een niede Armbandklock köpen. Na , wie woll, grad so stinknormol, mit Zeiger und tau’n updreihn.
Jü köönt mi glöven .. De Klock heff ick hüt noch bi de Gordenarbeet und se löpt und löpt und löpt…….
Beleevt un upschreeben vun Gerhard Schulz, Hamfelln, 27. Dezember 2021
