Hamfelde (pm). Das Leben „schreibt“ die schönsten Geschichten. Hilde und Gerhard Schulz würzen ihre Geschichten und Erlebnisse aus dem Leben mit der Übersetzung ist Plattdeutsche und wieder einmal heißt es für die Leserinnen und Leser von Herzogtum direkt „Beleevt un upschreeben vun Hilde und Gerhard Schulz“:
Dit Beleevnis is veele, veele Johr her, ober up eenmol fallt mi dat wedder in und ick denk, dat müsst du mol upschrieben… So is dat nu komen, intwüschen denk ick ja all up Platt und dat Schrieben mokt mi richtig Spoß. Wat nich so gaut is, dat sünd mine oolen Oogen, man annere heff ick nich. De Trittauer Oogen -Professer hett mi niete Linsen inbuut, nu bruk ick ober liekers noch eene Brill und de krieg ick denn in 8 Daag bi „DE BRILL“. An’n PC kannst ja de Schrift scheun groot moken, dat klappt ok gaut, man dat Leesen in‘n Hahnheider is all schlechter. Oh Mann, ick wull doch vertellen, wat passeert is vor Johren mit den’n Kauken up’t Dack.
In’n Winter wör dat, so kott no Wiehnachten, kold buten und in de warme Stuuv schmeckt de Kaffee und Kauken besünners gaut. Wü harrn leeven Beseuk inlaad, een junge Frau ut Trittau, hebbt eeten un drunken und veel schnackt – man se harr nich so recht Tied un harr dat hild, wedder wech to komen. Jo, dat schull noch Beseuk bi ehr in’t Huus komen, een Dropen mit eenen nieten Mann, dorüm wör se all so hibbelig.
Jedeen de mi kennt, de weet, dor heff ick een Idee: denn fohr du man los und krichst noch een lütt Paket von den gauden Honnigkauken mit… so wör dat denn ok mokt. Den‘n Kauken heff ick up een lüttes, blankes Tablett packt, fein in Alufolie wickelt und ehr mit up’n Wech geben. Tschüss – und se suust all den Barg hendohl. Ick seih grad noch so wat Blankes up ehr Autodack?
Ja, wat dat wohl sien mach? Poor Daag later, telefoneert wü und se secht so blangenbi, dat wör doch schad, dat se den Kauken bi uns stahnen laten hett. Ick sech: Nee, dat stimmt nich, wenn de man nich bi di up’t Autodack stahn bleeven is. Nee, sä se, is he nich!
An den Daag goht Gerhard und ick noch een lütten Törn spazeern, ick kiek so bilöpig an de Siet, ob dor villicht wat liggen bleeven is. Wat schall ick seggen, bi Franz Holst an de Eck, wo de Dörpstraat in de Hauptstraat geiht, dor an de Siet in dat beeten Snei, wat dor noch liggt, dor seih ick wat Blinkern. Nanu, ick kiek henn und hol dat Stücks. Gerhard und ick, wü beid bekiekt uns dat. Dat is min Alufolie… man dat lütt Tablett is wech und de Kauken ok. Dat wör ja so sauber inpackt, dat hett bestimmt eenen orer twee Lüüd noch gaut schmeckt. Na, denn is dat jo nich ümkoomen.-
